Ina Kakes-Veenprijs [ZaanWiki]

Deze pagina is alleen-lezen. Je kan de broncode bekijken maar niet veranderen. Neem contact op met de beheerder als je denkt dat dit niet klopt.
==== Ina Kakes-Veenprijs ====
De //Gebroken Afwaskwast// was een emancipatieprijs die in het leven werd geroepen door de Zaanse [[vrouwenkrant|Vrouwenkrant]]. Deze ludieke prijs was bedoeld als statement naar de gemeente Zaanstad toe. 
De eerste keer werd de prijs uitgereikt in oktober 1985 aan Marianne Monier, medeoprichter van de Zaanse Vrouwenkrant en werkzaam in buurthuis “Ons Huis” in Wormerveer, later o.a. directeur van de Anna Polakschool.
Vervolgens werd deze wisselprijs nog eenmaal uitgereikt aan de filmgroep Vrouw Kijk Verder.

Tot 1986 bestond vanuit de gemeente Zaanstad geen emancipatieprijs. En dit terwijl door organisaties en individuele vrouwen veel tot stand werd gebracht.
Op initiatief van de Adviescommissie Vrouwenemancipatie wordt een Gemeentelijke Emancipatieprijs ingesteld, vernoemd naar Ina Kakes-Veen, CDA-lid en voorvechters van emancipatiebelangen als eerbetoon aan degenen die zich binnen de gemeente hebben ingezet voor de bevordering van de vrouwenemancipatie. De prijs bestond uit een kunstwerk en werd vrijwel jaarlijks uitgereikt.

In 1987 werd voor de eerste keer de prijs uitgereikt aan [[hille_kalsbeek|Han Hille-Kalsbeek]], wegens haar voortrekkersrol in de emancipatiestrijd, bij de Rooie Vrouwen en baanbreekster van de VOS cursussen.

Vervolgens kreeg Janny Speijers vanwege o.a. haar inzet bij het Blijf-van-mijn-Lijfhuis de prijs in 1988.

Ine Oude Lohuis werd in 1989 onderscheiden. Zij zette zich in voor emancipatiebeleid in het Middelbaar Beroepsonderwijs en schreef o.a. het rapport Vrouw en Management, meer dan inhalen allen

Meliha Ölmez en Pervin Öcal waren sleutelfiguren van het Buitenlands Vrouwenoverleg en aanspreekpunt voor zowel de buitenlandse vrouwen als de gemeente en werden in 1990 gehuldigd.

De Anna Polakschool kreeg de prijs uitgereikt in 1993 voor het roldoorbrekend onderwijs en de manier om vrouwen naar de arbeidsmarkt te laten doorstromen.

Als laatste ontving Annie de Wolff-Goedhart in 1993 de prijs vanwege haar vele functies binnen de vrouwenemancipatiebeweging waaronder de Nederlandse Bond van Plattelands Vrouwen en
de Federatieve Vrouwenraad, waarvan zij voorzitster was.

In 1994 hield de prijs op te bestaan in omdat er geen kandidaten meer voldeden aan de criteria.

Zie voor de naamgeefster: [[kakes-veen|Ina Kakes-Veen]].