Koog aan de Zaan, 9 november 1842 – Gardone Riviera, 25 december 1904

Pieter Lodewijk Müller was een Nederlands historicus, gespecialiseerd in de geschiedenis van de Gouden Eeuw. Müller, geboren als derde kind van Christiaan Müller, predikant bij de doopsgezinde gemeente te Koog en Zaandijk en Isabella de Clercq, studeerde letteren en geschiedenis aan de Universiteit Leiden.

In 1867 promoveerde hij onder Robert Fruin met een dissertatie over Geschiedenis der regering in de nader geunieerde provinciën 1579−85. Na zijn studie voerde hij archiefstudies uit in Brussel en Berlijn. Vervolgens was hij leraar geschiedenis en aardrijkskunde aan een Leids gymnasium en werd hij in 1878 benoemd tot hoogleraar algemene en vaderlandse geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen.

In 1883 aanvaardde hij het hoogleraarschap algemene geschiedenis bij zijn alma mater te Leiden. Müller was gespecialiseerd in de ‘vaderlandse’ geschiedenis van de zeventiende eeuw en de eerste periode van de Tachtigjarige Oorlog. Hij schreef een groot aantal standaardwerken, waarvan het meest bekende werk ‘Onze gouden eeuw: de republiek der Verenigde Nederlanden in haar bloeitijd geschetst’ is.

Dit werk belicht niet alleen staatkundige aspecten, maar ook economische en cultuurhistorische facetten. Het was Müller die de term ‘Gouden Eeuw’ duurzaam introduceerde voor het betreffende tijdsgewricht in de Nederlandse geschiedenis.

Enkele van zijn andere werken zijn: Regesta Hannonensia (Den Haag 1882) De Unie van Utrecht (Utrecht 1878) Wilhelm von Oranien und Georg Friedrich von Waldeck (1873–80) De Staat der Vereenigde Nederlanden in de jaren zijner wording (1572–1594) (1872) Nederlands eerste betrekkingen met Oostenrijk (1870) Hugo Grotius als Latijnsch dichter beschouwd (1867) De geschiedenis der Regeering in de Nader Geunieerde Provinciën tot aan de komst van Leicester (1579–1585) (dissertatie 1868)

Müller overleed op 62-jarige leeftijd aan een longziekte in Italië, aan het Gardameer, op 25 december 1904.

Bron: Vivat's Encyclopedie 1908