Zaandam 29 juni 1885 – Diemen 15 november 1932

Dirk Witte, geboren als zoon van schoolhoofd Jac. Witte en onderwijzeres Trijntje Koning, was tekstschrijver en zanger. Al op jonge leeftijd schreef hij teksten en muziek, onder meer voor de lokale zangvereniging, zoals M'n Eerste, ook wel `t Meisje van de Zangvereniging en werd lid van de Zaandamse toneelvereniging Willem van Zuylen waar hij optrad met zijn eigen songs.

Na begin 1914 Jean-Louis Pisuisse een aantal malen te hebben ontmoet ontwikkelde zich een langdurige samenwerking tussen beiden. Teksten deden soms veel stof opwaaien, zoals het lied De Peren uit 1915 over marketentster Jopie, een meisje dat peren verkocht aan soldaten, maar zo goed met hen kon opschieten dat zij aan het eind van het liedje met de gebakken peren van het hele bataljon bleef zitten. Deze verwijzing naar promiscuïteit en ongewenst en ongehuwd moederschap zorgde in 1915 voor een schandaal. Toen Pisuisse het lied op een 1 mei-bijeenkomst van de SDAP ten gehore bracht waren de reacties niet van de lucht. De KRO verbood een uitvoering van het lied nog in 1964.

Dirk Witte trad in 1917 met Doralize Johanna Hendrika Looman in het huwelijk, die hem een dochter, Doralize en een zoon, Jacob, schonk.

Na de crisistijd rond WO I stond Witte korte tijd als beroepsartiest op de planken en werkte tevens aan een maatschappelijke carrière. In 1918 eindigde het dienstverband van Dirk Witte met de N.V. Houthandel William Pont en verhuisde het gezin van Zaandam naar Huizen. Hij trad in dienst bij het gezelschap NV Intiem Theater Pisuisse Maatschappij tot exploitatie van kunstprogramma's, opgericht 1917. Witte werd zakelijk leider van dit cabaretensemble.

Na een paar jaar keerde hij toch weer naar de houthandel terug, niet opgewassen tegen het ongeregelde en onzekere artiestenbestaan. De moeite die hij had met het reproduceren van teksten en muziek speelde hem te veel parten als beroepsartiest. Maar hij bleef liedjes schrijven en componeren. Als zakenman was hij niet afhankelijk van de inkomsten die hij met het schrijven van liedjes verdiende. Daardoor kon hij hoge eisen aan zichzelf stellen om zijn liedjes kwalitatief hoog te houden.

Hij zette zich op zakelijk vlak in voor de Holland Zuid-Amerikaansche Handelsmaatschappij en als directeur voor de Nederlandse Mijnhouthandel. Wittes aangeboren melancholie leek na zijn huwelijk door de onbekommerde en luchthartige aard van zijn vrouw te worden opgevangen, maar in zijn latere jaren zou juist haar zorgeloosheid de bij hem bestaande zwaarmoedigheid versterken. Op 15 november 1932 verdween hij tijdens een autorit met z'n voertuig in de Weespertrekvaart.

Zijn bekendste lied, Mens, durf te leven uit 1917 werd bekend door de uitvoering van Jean-Louis Pisuisse. Later werd het gebruikt door Willy Alberti, Ramses Shaffy, The Amazing Stroopwafels en Wende Snijders.

Het Bloemendaalsch Weekblad van 24 december 1922 schok aandacht aan een optreden van Dirk Witte: “Wanneer Dirk Witte aan avondje geeft, dan is het succes al te voren verzekerd. Hij brengt de gezelligheid en de gemoedelijkheid mee de zaal binnen. Het publiek krijgt het gevoel, of het weldra zal meekeuvelen, doch zover komt het niet, want onze oren zijn voortdurend bezet en geboeid door de stem van de man, die zoveel te vertellen en zoveel te zingen heeft, zodat onze stem geen kans krijgt.”

“Zulke avonden zijn voor het publiek in de eerste plaats zeer ontspannend, voorts zijn ze leerzaam, door de moraal die in nagenoeg elk lied besloten ligt. Er wordt met pakkende middelen op toestanden in het maatschappelijke leven en in het menselijke gemoedsleven gewezen, waardoor het publiek zich van zulke toestanden bewust wordt en tot klaarheid met zichzelf daarover geraakt. Moge het levenslied dan ook al tot de lichte kunstsoorten gerekend worden, de kring van hen, die het genieten kunnen, is er des te groter om. Het levenslied met zijn humor, gepaard aan een zekere dosis melancholie, spreekt tot ieder hart en ieder brein. De heer Dirk Witte heeft niet alleen veel interessants over de geschiedenis van het levenslied verteld, hij heeft bovendien een twintigtal liedjes gezongen, deels van hemzelf, deels van anderen.”