De Binnenlandse Strijdkrachten (BS), officieel: Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten, was een op 5 september 1944 officieel opgezette bundeling van de tot dan toe weinig samenwerkende eigenlijke verzetsgroepen. De Binnenlandse Strijdkrachten kwam dan ook voort uit de drie belangrijkste verzetsgroepen: de Ordedienst (OD), de Landelijke Knokploegen (LKP) en de Raad van Verzet (RVV). Omdat er een tekort was aan voormalig verzetsstrijders, konden zich na de oorlog echter ook vele andere (jonge)mannen aansluiten bij de BS.

Op 9 mei 1945 meldde de Typhoon: ,,Hierbij deel ik mede dat het kaalscheren van hoofden van vrouwen, die zich met de vijand hebben afgegeven, achterwege dient te blijven. Zulks niet alleen omdat een dergelijke handelwijze niet overeenkomst met onze waardigheid, maar tevens omdat de vrouwen evenals de mannen, die zich gedurende de bezettingstijd hebben misdragen, hun gerechte straf zullen ontvangen van de bevoegde rechter. De Binnenlandse Strijdkrachten zullen er voor dienen te waken, dat ook het publiek zich niet schuldig maakt aan dergelijke ongewenste gevoels-uitingen.'' Zaandam, 7 Mei 1945. De Gewestelijke Commandant Binnenlandsche Strijdkrachten. Gewest 11.

Al enkele dagen na de Duitse capitulatie in mei 1945 werd het eerste noodgemaal in de Zaandammerpolder in werking gezet door de Technische Commissie van de Binnenlandse Strijdkrachten. Al tijdens de Duitse bezetting werd dit gemaal vervaardigd op een manier die elke beschrijving van ondernemingsgeest en moed tart. Het gemaal in de de zuid-oosthoek van de Zaandammer Polder behoorde tot één van de vijf noodgemalen, waarvan vier op verschillende plaatsen in de provincie hun verlossende arbeid begonnen.

In Amsterdam werd op 11 mei 1945 onder commando van luitenant-kolonel Schuurman een provinciaal militair commando gevestigd, dat de commando's Amsterdam, Alkmaar, Haarlem, Hilversum, Zaandam en Hoorn omvat.

Lees verder over Binnenlandse Strijdkrachten op Wikipedia.

Zie: Tweede Wereldoorlog 2.