De aandrijving van machines en werktuigen had sinds de invoering van de stoomkracht lange tijd plaats met behulp van centrale drijfwerken. In de fabrieken en werkplaatsen werd een beperkt aantal, meestal niet meer dan één krachtbron gebruikt: een stoommachine. Later ook een petroleum-, gas-, of elektromotor met groot vermogen. Door deze krachtbron werd het centrale drijfwerk in beweging gebracht. Dat was meestal opgehangen aan de zoldering van de werkruimte en bestond uit een draaiende as waarop een aantal schijven was aangebracht. Via drijfriemen werd de draaiende beweging van dit centrale werk naar de afzonderlijke machines overgebracht; de versnelling (of vertraging) hiervan kon worden geregeld door de grootte der schijven.

Voor dit inmiddels geheel verouderde systeem van aandrijving was een groot aantal drijfriemen benodigd. Ze werden gesneden uit leer, bestonden vaak uit verschillende lagen en waren van wisselende breedte en soms ettelijke meters lang. Zowel de fabricage ervan als de reparatie had plaats in gespecialiseerde bedrijven. In de Zaanstreek hadden onder meer A.W. Sabel en J.H. Op den Velde belangrijke afdelingen voor de vervaardiging van deze eindloze drijfriemen. Zie ook: Leerlooierij