Vrouwen voor Vrede streeft naar een geweldloze, respectvolle en veilige mondiale samenleving, waarin de rechten van de mens worden nagestreefd en waarin welvaart en welzijn rechtvaardig zijn verdeeld met eerbied voor natuur en milieu en conflicten geweldloos worden opgelost. (http://www.vrouwenvoorvrede.nl/)

De beweging Vrouwen voor Vrede werd opgericht in 1976 te Geneve. In Nederland gebeurde dat in 1979. De vereniging Vrouwen voor Vrede afdeling Zaanstad is opgericht in 1981. Initiatiefnemers: Wil Kaat, Aaltje Herman en Ineke (Keus-)Dekker.

Opmerkelijk: In de Engelssprekende landen bestaat al heel lang de Women’s International League for Peace and Freedom (de WILPF). Deze groepering bestaat al sinds 1915 en is mede opgericht door Aletta Jacobs.

Vrouwen voor Vrede wil één van de bewegingen zijn, waarbinnen vrouwen over bewapening en ontwapening aan het woord kunnen komen, inzicht kunnen krijgen en actie kunnen ondernemen. Vanuit Vrouwen voor Vrede werd er daarom ook samengewerkt in de Zaanse werkgroep “Gezondheidszorg tegen Kernbewapening”. In Zaanstad had een eerste activiteit had plaats onder scholieren. Met het oog op de verkiezingen werd naar alle middelbare scholen in de Zaanstreek een rondschrijven gestuurd ter plaatsing in de schoolkrant. Hierin werd gewezen op de kernbewapening en het belang van hun tegenstem. Op een aantal scholen werd dit rondschrijven in de lessen maatschappijleer behandeld. Vervolgens werd op 9 mei, daags voor Moederdag, een stille tocht in Zaandam gehouden, waarin ongeveer 300 mensen meeliepen. Als slogan werd meegevoerd: “Op Moederdag wil zij geen blommen, maar een partij zonder bommen”.

Kenmerkend voor de Zaanse Vrouwen voor Vrede:

• De diversiteit in de samenstelling van de groep; uit alle richtingen en geloven. “We gingen voor het doel”, aldus Ineke Dekker.
• En wat daar onlosmakelijk bij hoorde: “we beleefden er heel veel plezier aan!”

Activiteiten: Maandelijkse waren er thema-avonden. Soms een film of video met discussie. Maandelijks ook een praat- en werkavond, waar acties worden voorbereid en ervaringen worden uitgewisseld. Verder braderieën, manifestaties, forumavonden, informaties op scholen, etc. Er was samenwerking met andere Vredesgroepen als het Vredesburo, IKV (InterKerkelijk Vredesberaad) e.d. En in de jaren 1984-1988 had de groep ook een cabaretgroep onder de naam “Vrouwen-Verzet-je”.

De beweging kende 6 werkgroepen: - Gezondheidszorg - Studiegroep - Overheid en politiek - Contact met vredesbewegingen – internationale contacten - Nieuwsbrief

In 1987 werd het INF-akkoord getekend door de toenmalige regeringsleiders Ronald Reagan (VS) en Mikail Gorbatsjov (USSR(. Dankzij dit akkoord voelde Europa zich veiliger dan ooit. Dit leidde tot een soort inzinking na de vredesbeweging. Vrouwen voor Vrede besloot echter tot ‘doorgaan’ want dit was pas een begin. Want wat te denken van de voorstellen tot ‘modernisering’ van bestaande wapens? De vredesbeweging werd nog gezien als hard nodig.

Toch is in 1990 de vraag niet meer “Hoe gaan we verder?” maar; “gaan we nog wel verder?” Redenen die genoemd worden:

• De rek is er uit.
• Niet opheffen, maar anders verdelen, bijv. 2x per jaar bij elkaar komen.
• Dubbelgevoel: “wil na 10 jaar eigenlijk ophouden, maar nu met de Golfcrisis vind ik dat dat niet kan”.

Afspraak: We heffen niet op, maar gaan sluimeren.

Uiteindelijk is de Zaanse groep opgeheven in juni 1995.

Bronnen:

• Oprichting - zie:Collectie Gemeentearchief Zaanstad. De Typhoon, 1991 mrt. 8, pag. 3.
• INF-accoord: Intermediate-Range Nuclear Forces-verdrag.
• Opheffing van de groep in 1995: zie inventarisnummer